Εκτός το 31% των παιδιών

Κάρης Κ.

Τα χθεσινά στοιχεία της Κομισιόν για την προσχολική εκπαίδευση αποκαλύπτουν με εγκυρότητα ό,τι περίπου γνωρίζαμε. Ότι η προσχολική εκπαίδευση στην Ελλάδα είναι εξαιρετικά χαμηλή. Χθες μάθαμε ότι είναι στον πάτο των “27”: έχει το χαμηλότερο ποσοστό προσχολικής εκπαίδευσης στην Ε.Ε. μετά την Πολωνία. Στην Ελλάδα, το 68,2% των παιδιών από την ηλικία των 4 ετών έχουν πρόσβαση στην προσχολική εκπαίδευση και φροντίδα, έναντι 92,3% στην «Ε.Ε. των 27».

Προσέξτε: τα υψηλότερα ποσοστά καταγράφονται στη Γαλλία (100%), στο Βέλγιο και στην Ολλανδία (99,5%), στην Ισπανία (99%) και στην Ιταλία (98,8%). Δηλαδή, και στη νότια Ευρώπη.
Μας λείπουν παιδικοί σταθμοί και νηπιαγωγεία, αλλά και η καταπολέμηση της άρνησης οικογενειών να στείλουν τα παιδιά στον παιδικό σταθμό. Δεν είναι μόνο η έλλειψη επαρκούς αριθμού παιδικών σταθμών, αλλά και η απουσία πρωτοβουλιών πειθούς προς τις οικογένειες που προτιμούν την παραμονή των μικρών τους τους στο σπίτι. Δεν πρόκειται κυρίως για τους αγροτικούς πληθυσμούς και την ωραία ζωή στο χωρίο. Η απουσία του 31% των παιδιών αφορά κυρίως τις μεγάλες πόλεις.
Η Κομισιόν προτείνει: την καθολική πρόσβαση σε ποιοτική προσχολική εκπαίδευση, με σταθερή χρηματοδότηση, διδακτική ύλη προσαρμοσμένη στην ηλικία των παιδιών, την καλύτερη επαγγελματική κατάρτιση του προσωπικού με τα κατάλληλα επαγγελματικά προσόντα, αμοιβές και συνθήκες εργασίας, καθώς επίσης, συστήματα διασφάλισης της ποιότητας και πρότυπα παρακολούθησης της προόδου.

Θα τα συζητήσουν οι υπουργοί τον Μάιο. Τι θα κάνει η Ελλάδα; Δεν υπάρχει διέξοδος από την κρίση -προς όφελος των πολιτών- από την ενίσχυση, ακόμη και στις συνθήκες που είμαστε, της παιδείας. Αν οι σημερινές θυσίες δεν γίνονται υπέρ των παιδιών μας γιατί να τις κάνουμε ; Η ενίσχυση οικονομική, επιστημονική και διοικητική της προσχολικής εκπαίδευσης πρέπει να είναι πρώτη προτεραιότητα. Αντί να περιορίζονται να ανοίγουν παιδικοί σταθμοί, πιο καλοί, πιο οργανωμένοι. Όσα δεν κάναμε στα χρόνια του φθηνού χρήματος οφείλουμε να τα κάνουμε τώρα. Αλλιώς υποθηκεύουμε πιο βαριά το μέλλον των παιδιών μας. Και αυτό αφορά πρωτίστως την κυβέρνηση, αλλά και τα κόμματα, την αυτοδιοίκηση και το συνδικαλιστικό κίνημα.

ΠΗΓΗ: ΑΥΓΗ